در این مقاله بر مبنای نقد اسطوره ای به تئوری تناسخی گیاهی در شعر شاعران معاصر همچون سهراب سپهری واحمد شاملو پرداخته ایم و جلوه های قداست گیاهان در پرتو استحاله روحانی و معنوی باز نموده شده است. همچنین نگرش اساطیری و شاعرانه سپهری و شاملو در این بعد با ارائه شواهد شعری ایشان تبیین شده است. هدف از این پژوهش آن است که نشان دهیم آموزه های عرفانی و معنوی در قالب یک ارتباط تثلیثی متشکل از تئوری چرخه زایش، زنده بینی و آنیمیسم گیاهی و انگاره های انسانی، نباتات جهت بیداری و اگاهی انسان و رسیدن به شناخت واقعی در تفکر برخی از شاعران بزرگ به صورت خودآگاه یا ناخودآگاه نمودار شده است.
', './data/jflh/coversheet/cover_fa.jpg'))