تحولات علمی و دگرگونی های پر شتاب دنیای علم، زبان های مختلف دنیا
را به تعامل و داد و ستد واداشته است. البته این تعامل در حوزه دستوری و ساختمانی (زیر ساخت) بسیارکند و به سختی صورت می پذیرد لیکن در حوزه لغوی و معنایی (رو ساخت) روان تر و به آسانی اتفاق می افتد.
زبان فارسی در جایگاهی است که باید از آن به یکی از زبان های پویا و زنده دنیا نام برد. زبانی که درگذشته ظرفیت بسیار بالایی از آن در تولید علم و دانش سراغ داریم و در دنیای کنونی هم مهم ترین وظیفه او استفاده از حداکثر ظرفیت خود، برای انتقال و از آن مهم تر تولید علم است. به طوری که نخست لغات و عبارات و اصطلاحات ساخته شده هماهنگ با اصول ساختاری و دستوری زبان فارسی باشند و دوم با شاخص های زیبایی شناختی لغوی، آوایی و معنایی همخوان و متناسب باشند. این مقاله می کوشد ساختمان دستوری لغات و اصطلاحات علمی و فنی معاصر را تعیین نماید.
', './data/jflh/coversheet/cover_fa.jpg'))