ساختار قصیدهء عربی، به همانگونه که برد، ساختاری شد ماندگار.
اما باگذشت زمان، پاره ای از ویژگیهای آن به چالش کشیده شد. بویژه پدیدار شدن گونه ای دیگر از قالب های شعری که در مرز شعر عامیانه و فصیح قرار داشت و پرتنوع بود و ایقاعی بس خوش داشت، با ظرفیت شگفت برانگیزی برای طرح عواطف غرامی و وصف زیبایی های طبیعی، در مقابل سبک دیرپای قصیده قامت برافراشت، ولی آنچه در دورهء معاصر رخ داد ضلع سوم این مثلث تغییر را کامل ساخت- تغییری که می رود تا ویژگیهای درونی و بیرونی فخیم ترین و کهن ترین قالب شعری عرب را بستر تجربه های بیانی متفاوت و نو تری سازد.
', './data/jflh/coversheet/cover_fa.jpg'))